ارزیابی عملکرد پلیس در ایجاد احساس امنیت کوه پیمایان شمال شهر تهران

امنیت گوهر گمشده بشریت از سپیده دمان تاریخ است . تاریخ حیات اجتماعی انسان ها همواره محشون از جنگ، ظلم و ستم، قتل و تجاوز بوده و در کنار آن عشق به این گوهر گرانقیمت و حقیقت والا، گستره ای عظیم از فعالیت های بشری را شکل داده است، بی تردید آنگاه که روح و جسم مردمان در آرمش و آسودگی خاطر باشد، مقام قوای ذهنی و جسمی آنها معطوف به خود شکوفایی مادی و معنوی می گردد. شاید به همین منظور است که امام علی (ع) می فرمایند:”نعمتی گواراتر از امنیت نیست.” احساس امنیت همان گونه که جزء بدیهی ترین نیازهای هر انسان تلقی می گردد، از اساسی ترین احتیاجات هر حکومت نیز محسوب می گردد. برای هر ملتی، آرمانی ترین حکومت، دولتی است که بتواند بالاترین احساس امنیت را برای شهروندان به ارمغان آورد و هر دولتی نیز در وهله اول می کوشد تا نسبت به بقا و استمرار قدرت خویش اطمینان یابد. در هرگونه دکترین (امنیت) می باید از یک سو ایجاد آرامش خاطر برای شهروندان مورد همت قرار گیرد و از سوی دیگر تلاش گردد تا اقتدار ملی در پرتو امنیت تجلی یابد.ایجاد سستی در هر دو طرف، به بهای تزلزل در امنیت ملی و عدم ظهور کامل این مفهوم در تعاملات موجود میان دولت و ملت خواهد بود. اهمیت این مسئله مخصوصاً برای حکومت های دینی دو چندان می گردد.از دیرباز یکی از وظیف عمده نظام های سیاسی، تامین امنیت بوده است. به عبارت دیگر تامین امنیت، یکی از مهمترین انتظارات اساسی جامعه از دولت هاست . بی تردید بدون امنیت هیچ برنامه ای در کشور قابل اجرا نیست. در واقع ، مقوله امنیت تا بدان جا اهمیت دارد که بگوییم: اجرای برنامه های نوسازی و بازسازی، شکوفایی اقتصادی، سرمایه گذاری، طرح ریزی برای توسعه، استفاده بهینه از دست آوردهای علمی و فناوری و وصول به ارزش ها و آرمان های والای جامعه و هرگونه فعالیتی که  نیاز به بستری ایمن و مطمئن  در سطوح مختلف جامعه داشته باشد همه وهمه در گرو امنیت است و بس ما انسان ها در همه اوقات زندگی خود و در اطراف محیط خود از طریق رسانه های جمعی یا ارتباط با افراد مختلف از مسائلی مانند سرقت، قتل، تجاوز، ترافیک، جنگ، گرانی، مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی آگاه می شویم که ممکن است نسبت به بعضی از آنها احساس نگرانی و ناراحتی داشته باشیم ونسبت به بعضی دیگر، تنفر و نسبت به برخی نیز بی تفاوت بوده و ترتیب اثر ندهیم. اما آنچه مهم است میزان احساس امنیت شهروندان می باشد چرا که در صورت عدم احساس امنیت،از میزان مشارکت اجتماعی مردم کاسته خواهد شد پس مردم به سوی گوشه گیری و انزوا سوق داده می شوند حال آنکه مردم به خاطر ترس از فردگرایی و تنهایی به سوی زندگی اجتماعی پناه آورده اند تا بتوانند از منافع در کنارهم بودن و مشارکت اجتماعی، احساس امنیت بیشتری داشته باشند که نمونه های اینگونه اجتماعات انسانی اماکن تفریحی همانند پارک ها، سینماها و تفرجگاه های کوهستانی و… می باشد.